Atatürk 12 Nisan 1934 aksamı, zmir’de zmir Palas Salonlarında Hakimiyeti Milliye Okulu
fakir çocukları menfaatine verilen baloyu serefledirirler.*
Ögrencilerden Ali isminde bir çocuk ortaya gelir, fakat heyecandan bocalar, konusamaz
derken küçük Ali cosar kendinden geçer. Kollarını ona dogru uzatarak içten gelen bir sesle:
-“Senin ismini andıkça, senin resmine baktıkça, seni karsımda görünce damarlarımda bir
seyler kaynadıgını duyuyorum... ah! Seni doya doya öpmek istiyorum!” diye haykırır o zaman
O da kollarını açar.
-“Öyle ise gel öp” der.
Ali kosar, boynuna atılır. Diger çocuklar dururlar mı?
“Bizde bizde” diye bagrısarak kostular. Kucagına atıldılar. Öptüler, öptüler. Heyecandan,
sevinçten herkes aglar. Yaverler, Pasalar, Vali hatta kendiside...
Evet. Yaptıgı harplerin heyecanı, kazandıgı zaferlerin sevinci belki onu aglatmamıstır. Fakat
bir avuç Türk yavrusunun içten gelen çoskunlugu onu sarsmıs, heyecanlandırmıstı. Gözlerine
dolan yasları zapetmek için dudaklarını ısırdı. Sonra heyecandan, titreyen bir sesle
yanındakilere dönerek:
-“ İste benim neslim, bunlar ! Bunlarla biz akranız” der.
Kaynak: *Yeni Asır Gazetesi 13 Nisan 1934, Cumhuriyet 13 Nisan 1934. Celal Bayar,
Atatürk’ten Hatıralar. Sayfa: 91-92
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder