Amasya’da bulundugu sırada bir aralık Milli Mücadeleye muhalefet yolunu tutmus bulunan
eski pasalardan biri bir gün Ankara’da beni ziyaret etti. Mustafa Kemal Pasa’nın kendisini
affetmesini istiyordu. Bunun için de benim yardımımı ricaya gelmisti. stemini Mustafa
Kemal Pasa’ya arz ettim. Önce ziyareti kabul etmek istemedi. Hatta:
-“Nasıl? O adam hala serbest mi dolasıyor?” Diye sordu.
-“Serbest dolasıyor olmalı ki, huzurunuza çıkmak cesaretini göstermis!” Dedim ve ilave
ettim:
-“Af, sizin büyüklügünüzdür! Kendisini affetmeye mecbursunuz!”
-“Peki... Düsünürüz!” Dedi, Fakat bu isin arkasını bırakmadım:
-“Kendisine söz verdim! Bu büyüklügü göstereceksiniz!” o zaman:
-Peki!, çagırınız gelsin!..” Ve eski Pasa, ayaklarına kapanarak, ondan af dilerken, Mustafa
Kemal Pasa, güya arada hiçbir olay olmamıs gibi, kendisini güler yüzle karsılayarak,
yanındaki sandalyeye oturttu. Sigara verdi, kahve ısmarladı ve geçmise hiç deyinmeyerek,
onunla birkaç dakika konusmaktan çekinmedi.
Atatürk, büyük adamdı. Affetmesini çok severdi. Kimleri ne zaman affedecegini de bilirdi...
(Yahya Galip)1
1 Niyazi Ahmet Banoglu, Nükte ve Fıkralarla Atatürk, stanbul 1967, s. 114–115
Kaynak: Atatürk ve Unutulmaz Anıları, Ahmet Gürel, Bülent Türker, Nisan 2009
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder