Türk Çocugu Beni Bekliyor

Bir gece Çankaya’da Atatürk’ün huzurlarında bulunuyorduk. O gecenin sabahı saat bes, bes
buçukta, hepimiz içkiliydik. Terasa çıktık, terasın biraz ötesinde, süngülü bir nöbetçi bekliyor.
Onu göstererek, bana dedi ki:

-“Bu Türk çocugunun, orada kimi bekledigini biliyor musun?” Gayet normal olarak, dilimin
ucuna gelen ilk yanıt su oldu:

-“Köskü…”

-“Hayır! Dedi, orada benim yatak odam var. Onun penceresi altında dolasıyor. Uykusuz,
sabaha kadar beni bekliyor.” Ve gözlerini Mehmetçikten ayırmadan, ilave etti.

-“Türkün bir büyügüne, kumandanına baglılıgı dünya üzerinde emsalsizdir.” Bana döndü.
Gözü yaslı idi, sesi yumusamıs, halinde bir hüzün vardı:

-“Türk çocugu beni bekliyor…” dedi. Vasfi Rıza Zobu’dan1 bir anı.2
1 Vasfi Ziya Zobu, (1902–1992), Tiyatro ve Sinema sanatçısı.
2 Niyazi Ahmet Banoglu, a.g.e., s. 296–297
Kaynak: Atatürk ve Unutulmaz Anıları, Ahmet Gürel, Bülent Türker, Nisan 2009